امروز سایت بعد از مدتی باز شد. باز هم مطالبی در باره انس و محبت به ذات مقدس حق که بتواند عطشمان نسبت به آن مهربان محض را فرو بنشاند که البته هیچوقت هم این آتش فروکش نخواهد کرد.

آن مهربانی تمام زندگیمان با آن وجود آرام بخش گره خورده است هنوز در کنار ماست. اگر قدرش را بدانیم و به این همجواری را به جان و دل قدر بدانیم.

امروز بد نیست جمله ای را از حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام بیاد آوریم که فرمود: «مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الَّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَك...»

تمام دنیا و مافیهای آن اگر به من روی آورد اگر تو مهربان محض من نباشی من چه ارزشی می توان برای آن زرق و برق ها می توان پیدا کرد؟ عشق تو همه چیزها را برای من گلستان می کند اما بدون تو تمام دنیا برایم جهنمی سرد و بی روح است. عشق تو گرمی زندگی من است و با آن می توانم خارها را نبینم و زشتی ها را به زیبایی بدل کنم.

مهربان من تنهایم نگذار ! در این دنیایی که همه به فکر خود هستند و ذره ای همدلی و همراهی را از هر کسی نمی توان توقع داشت تنها تویی که آرام بخش دل بی قرار منی. من می دانم عاشقت نیستم چون در این صورت این وضع و حال و هوای من نبود. اما می دانم که مشکل دنیا و آخرت من عشق توست. عشق تو درمان دردهای هر انسانی است که در این بلبشوی دنیا به دنبال ذره ای آرامش می گردد. دنیا تاریک است و تنها نور آن نور وجود توست که همه جار را روشن می کند....

ای خیالت در دل من هر سحور

می‌خرامد همچو مه یک پاره نور

نقش خوبت در میان جان ما

آتش و شور افکند وانگه چه شور

آتشی کردی و گویی صبر کن

من ندانم صبر کردن در تنور

یاد داری کآمدی تو دوش مست

ماه بودی یا پری یا جان حور

آن سخن‌هایی که گفتی چون شکر

وان اشارت‌ها که می‌کردی ز دور

دست بر لب می‌زدی یعنی که تو

از برای این دل من برمشور

دست بر لب می‌نهی یعنی که صبر

با لب لعلت کجا ماند صبور

رو به بالا می‌کنی یعنی خدا

چشم بد را از جمالم دار دور

ای تو پاک از نقش‌ها وز روی تو

هر زمانی یوسفی اندر صدور